1. Paprykę należy przechowywać w lodówce; nie myjąc jej wcześniej. Paprykę chili przechowujemy zawiniętą w papierowy ręcznik, pozostałą w plastikowej torebce, by zapobiec utracie wilgoci - optymalną temperaturą jest 7,5° C - wówczas paprykę zieloną można przechowywać 3-5 tygodni, z kolei w temp. 5° C ok. 2 tygodni. Po tym czasie papryka zacznie się psuć, będzie robiła się miękka mimo zachowania wilgoci, a nasionka zmienią kolor. Niestety w przypadku papryki dojrzałej i kolorowej zepsucie będzie następowało po krótszym czasie. Ponieważ sprzedawcy zazwyczaj nie przechowują papryki we wspomnianych temp., paprykę dojrzałą należy przechowywać góra 3-4 dni.

Najlepiej do marynowania nadają się te odmiany, które są wykorzystywane jako przyprawy. Wybierać należy tylko nieskazitelne okazy chili. Przed marynowaniem, chili powinno być namoczone na całą noc w solonej wodzie, by zmniejszyć poziom ich ostrości oraz by stały się bardziej podatne na działanie octu. Strączki chili powinny być po nakłuwane, by „nie utonęły” podczas gotowania i by wywar mógł przeniknąć do środka. Nie powinno się także zakręcać słoików od razu po napełnieniu ich octem. Należy poczekać aż ulotni się powietrze, w tym celu można zamieszać zawartością lub wstrząsnąć słoikiem. Marynowane chili powinno być spożywane nie wcześniej niż  po ok. 3 tygodniach od momentu ich przygotowania.
Ocet oraz przyprawy (jak np. czosnek, ziarenka pieprzu, liść laurowy) nie tylko zapobiegają gromadzeniu się bakterii, lecz także z czasem nadają odpowiedniego aromatu chili, które także oddaje część swojego smaku i ostrości - octowi. Mimo, iż ocet jabłkowy jest bardziej aromatyczny, do marynowania powinno się używać octu 5-6%, w celu uniknięcia odbarwienia chili. Można używać octu jabłkowego jeśli kolor nie ma większego znaczenia.

Oleje z chili nadają się do wszechstronnego wykorzystania w kuchni. Mogą być używane w taki sam sposób i do tego samego celu, co zwykłe oleje. Ich przewagą jest jednak dodatek ostrości, który przenika do przygotowywanych na jego bazie potraw.
Do aromatyzowania chili może być wykorzystany każdy dostępny rodzaj oleju (poza aromatyzowanymi). Wybór papryki chili zależy od osobistych preferencji i dostępności poszczególnych gatunków.
Bardzo ważne jest wykorzystywanie do tego procederu tylko wysterylizowanych butelek, gdyż olej w przeciwieństwie do octu, nie posiada naturalnych właściwości sterylizujących. Odpowiednio przygotowane butelki, pozwalają na zachowanie aromatu oraz wydłużają okres przydatności do spożycia. Proces sterylizacji jest bardzo prosty. Napełniamy garnek wodą do wysokości ¼, w której zanurzamy butelki. Po upewnieniu się, iż nie znajdują się w nich pęcherzyki powietrza, doprowadzamy wodę do wrzenia

Ocet z chili może być wykorzystywany wszędzie tam, gdzie zwyczajowo używa się zwykłego octu. Przewagą jego jest jednak wyjątkowy aromat (różny w zależności od rodzaju użytego chili) oraz pikantny smak. Ocet z chili przygotowuje się podobnie jak olej z jedna tylko różnicą. Ponieważ ocet jest naturalnym środkiem konserwującym, nie jest wymagane tak sterylne przygotowanie butelek, jak to ma miejsce w przypadku sporządzania oleju. Wystarczy ich umycie i osuszenie.  Ocet jest dodatkowo bardziej aromatyczny niż olej, co daje niezliczone możliwości łączenia jego smaku z paprykami chili o różnym stopniu ostrości i różnym smaku.

Chili con carne (carne z hiszpańskiego oznacza mięso) to rodzaj gulaszu składającego się z mięsa, ostrej chili oraz płynu w postaci wody lub bulionu oraz przypraw. Dodatkowo może zawierać cebulę, pomidory lub fasolę.

Pomimo, iż nie ma wątpliwości, iż chili pochodzi z Meksyku i Ameryki Południowej, większość autorów uważa iż chili con carne nie jest daniem wywodzącym się z kuchni meksykańskiej. W jednym ze słowników meksykańskich znajdujemy następującą definicję chili con carne: „Obrzydliwe danie sprzedawane od Nowego Jorku po Teksas, niesłusznie nazywane meksykańskim”.

Przygotowanie sosu z chili jest nie tylko jedną z metod wykorzystania papryk w kuchni, lecz także daje możliwość stworzenia własnego sosu dostosowanego do indywidualnego wyczucia smaku oraz ostrości.

Podstawowe przepisy na ostre sosy:

- zielony ostry sos

- sos z papryki Habanero

- sos z mango i papryki Habanero

- ostry sos z papryki Habanero

Salsa pojawia się w kuchni wielu krajów pod różnymi nazwami, np. sambal w Indonezji czy chutney w Indiach. Salsy są wykorzystywane w krajach tropikalnych do zaakcentowania potraw. Praktyka ta narodziła się zapewne na skutek ograniczonej możliwości  wykorzystania śmietany i ciężkich sosów w gorącym klimacie.  Nawet na terenach zajętych przez uwielbiających  tradycyjne sosy Anglików i Francuzów, salsy nie straciły na swej popularności. Zawdzięczają to swojej aromatyczności oraz niskiej zawartości tłuszczu.

Smażenie jest bardzo popularną metodą wykorzystania papryki w kuchni. Najczęściej jest ona siekana i smażona razem z cebulą i czosnkiem jako baza do różnych potraw, głównie kuchni włoskiej, hiszpańskiej, greckiej oraz Cajun. Smażona papryka pokrojona w cienkie paski pojawia się także często w przepisach kuchni chińskiej, kubańskiej oraz Wysp Karaibskich.

Każda odmiana papryki nadaje się do smażenia. Przy wyborze powinniśmy się jednak kierować ostrością danego gatunku. Miłośnikom ostrych potraw poleca się przekąskę na wzór popcornu, jaką stanowią smażone papryczki Chiltepin i Pequin, z których wcześniej usunięto nasiona. Do sałatek idealnie nadaje się pokrojona na cztery cząstki, smażona papryka Habanero. Dla osób, które preferują łagodniejsze odmiany polecamy m.in. paprykę Bell oraz New Mexican lub trochę bardziej ostrą Serrano.

Chili w procesie grillowania staje się wyjątkowo aromatyczne. Jednym z powodów jest fakt, iż cukier zawarty w chili pod wpływem wysokiej temperatury częściowo karmelizuje się. Dzieje się to niezależnie od poziomu ostrości i odmiany papryki. Najbardziej podatne są jednak czerwone chili, które w dzięki procesowi dojrzewania zawierają więcej cukru. Inne aromaty wydzielane są gdy chili już dogłębnie przejdzie gorącem z grilla. Dodatkowo wykorzystanie odpowiedniego rodzaju drewna powoduje, iż chili zyskuje wyjątkowy posmak.  Poleca się głównie drewno drzew owocowych, jak np. czereśni czy jabłoni, a także orzecha włoskiego.

Sambal to ostra pasta na bazie chili i innych przypraw wykorzystywana jako sos lub przyprawa do dań w całej Indonezji. Sambal może być przygotowany zarówno ze świeżych jak i gotowanych składników. Wykorzystywany jest jako sos do potraw, lecz także serwowany być może jako sałatka składająca się z octu, owocu tamaryndowca, pasty z krewetek, różnych owoców, warzyw a nawet z mięsa, jednakże najważniejszym składnikiem jest chili. Sambal jest obowiązkową pozycja w każdej indonezyjskiej kuchni i jego popularność można porównać do popularności soli w Europie. Prawie każde danie w Indonezji serwowane jest z odpowiednim do swego charakteru sambalem. Zazwyczaj sosy te są bardzo ostre, gdyż w swoim składzie zawierają ostrą paprykę chili. Jednakże ostrość sosu sambal łagodzona jest poprzez  zmieszanie doprawionego nim dania z dużą ilością ryżu.  Na rynku dostępnych jest wiele różnych sambali. Prawdziwy zwolennicy uważają, że prawdziwym jest jedynie sambal, na który składniki zostały starte w moździerzu.  Jednakże w rzeczywistości blender i mikser z powodzeniem mogą go zastąpić.

Prawdziwi miłośnicy ostrości  potrzebują ostrego pobudzenia nie tylko w porze południowej lub wieczornej, lecz także z samego rana przy śniadaniu. Dla tych, którzy wczesną porą nie mają siły ani ochoty przyrządzić jajecznicy z chili lub ostrym sosem, idealnym rozwiązaniem jest świeże pieczywo z marmoladą z chili. Kilka „ostrych kromek” i można zaczynać dzień.

Sosy do makaronu, które nie wymagają gotowania to idealny sposób na wykorzystanie chili i innych świeżych składników, dzięki czemu przygotowywana potrawa dostarczy ognia kapsaicyny bez konieczności gotowana skomplikowanego sosu.  Przedstawione poniżej przepisy na sosy,  można wykorzystywać do każdego rodzaju makaronu. Makaron jest łatwy do przygotowania, wystarczy trzymać się kilku reguł i wyśmienite danie bardzo szybko i bez zbędnych przygotowań będzie gotowe. Taki sposób przygotowania potrawy idealnie sprawdza się  w trakcie upałów, gdy nikt nie ma ochoty stać nad gorącym piecem i garnkami. Gotując makaron należy pamiętać by gotował się w odpowiednio dużej ilości wody, którą solimy dopiero w momencie, gdy zacznie się gotować.  Najważniejsze by po ugotowaniu  makaron odsączyć, ale nie polewać go zimną wodą, gdyż wypłukuje ona skrobię osadzoną na makaronie. Skrobia  zapewnia, że sos lepiej będzie się trzymał makaronu i uzyska bardziej kremową konsystencję.  Sosy do makaronu, które nie wymagają gotowania były wielkim sekretem Włochów przez lata.

Ostatnie odkrycia pokazują jak dawna jest tradycja łączenia chili i czekolady. Najstarsze dowody pochodzą z 595 r. n.e.. W Ceren starożytnej wiosce niedaleko San Salvadoru odnaleziono ceramiczne naczynia, w których przechowywano nasiona chili i kakaowca, układając je w warstwy: ziarna kakaowca znajdowały się na spodzie, a na nich nasiona chili odseparowane bawełnianą gazą. Istnieje jednak więcej dowodów  na to, że Aztekowie uwielbiali chili i czekoladę. W 1529 roku, hiszpański zakonnik mieszkający w Nueva Espana (obecny Meksyk)  zauważył, iż Aztekowie dodawali ostre czerwone lub żółte chili do gorącej czekolady. Sos ten stanowił nieodłączny element prawie każdej potrawy, którą przygotowywali.  Zafascynowany ciągłym wykorzystywaniem przez Azteków nieznanej przyprawy, Bernardino de Sahagn udokumentował tą ostrą kuchnie w swojej książce, znanej jako „Florentine Codex”.

Jakie potrawy jako jedne z pierwszych przyprawiane były chili? Specjaliści zajmujący się historią jedzenia spekulują, iż ponieważ wczesne ludy w Ameryce Południowej skazane były na bulwy takie jak: maniok i ziemniaki, suszone chili było kruszone i dodawane do mdłych potraw, by nadać im smaku. Ciekawym jest fakt, iż europejscy kronikarze opisując chili, pomidory i inne produkty żywnościowe, nie wspomnieli o ziemniakach. Autorka „America's Firts Cuisines” przypuszcza, iż ziemniak był ignorowany, gdyż Inkowie uważali go za gorszego w stosunku do kukurydzy. Istnieją jednak archeologiczne dowody na to, iż Inkowie zamieniali pola z uprawami ziemniaków, które zdobyli podbijając inne ludy, na pola kukurydzy. Nie wiadomo jednak jak Inkowie przygotowywali ziemniaki. Ogólnego pojęcia można nabrać po przeczytani współczesnych książek kucharskich z tamtych regonów, gdyż przepisy przekazywane były z pokolenia na pokolenie.